ایرانی و مبارزه ی در پیت سیاسی اش

1- اغلب مبارزین سیاسی این مرز و بوم خودشون رو اکثریت مخالف خاموش نامگذاری میکنن. خوب این جماعت سعی میکنن در محافل خصوصی خودشون رو روشنفکر نشون بدن و معیار روشنفکری رو نفی هرگونه فعالیت جمهوری اسلامی میدونن و برخی نسخه های جدیدتر؛ اعمال آمریکا در جهان رو هم نفی میکنن. در ادبیات سیاسی اینگونه افراد در رسته ی نان خوران به نرخ روز قرار میگرند و در دیدگاه اجتماعی ایران در طبقه زرنگ ها قرار می گیرند.

2-عده ایی از مبارزین صاحب مقداری تخم و شهامت هستند و به صورت علنی مبارزه میکنن اما وقتی که حکومت جلوشونو میگره و میخواد گوشمالی بده همه این مخالفین به ظاهر تخم دار اصلا منکر سیاسی بودن فعالیت هاشون میشن و میگن به خدا ما رو اشتباهی گرفتن و ما که اصلا کار سیاسی نمیکردیم. این عده در ادبیات سیاسی در هیچ رسته ایی جای نمیگیرند اما در دیدگاه اجتماعی به نام بزدل شناخته خواهند شد.

3-عده ایی از مبارزین سیاسی که در این کشور نادر هستند ؛ وجود دارند که علنا با حکومت مبارزه می کنند و برای گرفتن حق کلیه شکنجه ها و زندان ها را تحمل می کنند. در ادبیات سیاسی این افراد قهرمان به حساب می آیند ؛ حال آنکه دیدگاه اجتماعی ایرانیان به آنها از زاویه کس خل می نگرد و آرمانهای آنها را پوچ می شمارد و مدام می گوید حالا که چی؟؟ مگه از دست ما کاری بر می آید؟

4-عده ایی از مبارزین بند اول به دلایلی (نه لزوما سیاسی) قصد هجرت از سرزمین مادریشان می کنند.این عده در خارج از مرزهای جغرافیایی ایران اسلامی دست به مبارزات سیاسی وسیعی علیه نظام جمهوری اسلامی می زنند. در حال حاضر نژاد پاک آریایی در زمینه داشتن چنین مبارزانی به مرزهای خودکفایی رسیده است. این گروه که خودشان را اپوزوسیون می نامند در صدد عقد قراداد با برخی کشور ها هستند که اقدام به صادر نمودن این مبارزان بکنند.

شاید دسته بندی نیروهای مخالف بیشتر از اینها باشه اما همین هم مسخره بودن مبارزه ی ما ها رو می رسونه. با این وضع میخوایم خودمون رو به جایی برسونیم!! متاسفانه این ملت ایران تا زمانی که دو-دره-بازی رو مورد ستایش و مدح قرار میده هیچوقت نتیجه نمیگیره. مزد آن گرفت که جان برادر کار کرد...